عنوان :

مقاله میناکاری

تعداد صفحات : ۱۵

نوع فایل : ورد و قابل ویرایش

چکیده

در این مقاله درباره هنر میناکاری، بیوگرافی از دو استاد بزرگ در عرصه ی مینا کاری و گزارشی از آخرین بازماندگان میناکاری روی طلا توضیح داده شده است.

مینا کاری نیز مانند بسیاری از هنرهای دیگر برای اولین بار در ایران به وجود آمده و سپس به سایر کشورها راه یافته است. در قدیم رنگ هایی که در میناکاری به کار میرفته از رنگ های طبیعی بوده است. میناکاران برای تهیه ی رنگ قرمز از طلا، رنگ سبز از مس و رنگ زرد از گل ماشی استفاده می کنند. هنر مینا کاری شامل فعل و انفعالات پیچیده استو از نقش های اسلیم و گل در نقوش آن بسیار استفاده می شده است.

واژه های کلیدی: مینا کاری، غلامعلی فیض اللهی

فهرست مطالب

مینا کاری    ۴
بیوگرافی از دو استاد بزرگ در عرصه ی مینا کاری    ۸
گزارشی از آخرین بازماندگان میناکاری روی طلا    ۱۱
منابع    ۱۵

منابع

مرکز صنایع دستی اصفهان
مجلۀ ایران سلام، شماره ۳۲، خرداد۷۹

مینا کاری:

مینا کاری هنر درخشان آتش و خاک است. با رنگ های پخته و درخشان.

مینا پوشش رنگی از لعاب شیشه ی شفاف (transprant) نیم شفاف (semi-poaque) یا مات (opaque) است که با هدف تزئین (pecoration) حفظ سطح با ایجاد ویژگی های خاص در سطح بر روی فلز سرامیک، شیشه و … اعمال و در کوره پخته می شود. مینا بر حسب نوع استفاده به مینای جواهر، چینی، مس و … و از نظر دمای پخت به انواع نرم (ذوب و پخت پایین) متوسط (ذوب و پخت متوسط) و سخت (ذوب بالا) و از نظر وجود مواد مهمی چون سرب به مینای سربی و غیر سربی و مینای سربی به انواع سرب بالا، پایین، متوسط، و از نظر خصوصیات و عملکرد به مینای مقاوم در برابر اسید یا مینای مقاوم در برابر هوازدگی، و غیره تقسیم می شود.

قدمت این هنر حدود ۴۰۰۰ سال پیش می رسد. مردم عصر باستان از هنر مینا برای بیان اندیشه های اعتقادی، و در ترکیب با هنرهای دستی دیگری چون نقاشی، ملیله دوزی (filigree) سنگ ها یا فلزات قیمتی و الیاف زرین یا نقره ای، قلاب دوزی، گلابتون دوزی استفاده می کردند. کیفیت کار مینا کاری در این دوره بسیار پایین بود. تکنیک مورد استفاده در این دوره تکنیک حفره ای بود که قدیمی ترین تکنیک مینا کاری است. در این تکنیک نقش مورد نظر روی زمینه ی طلا با نوارهای سیمی طلا ایجاد و پودرهای رنگی مینا در حفره ها جاسازی می شود. ظاهراً این تکنیک را یونانی ها از ملیله دوزی زرین مصری ها الهام گرفته و در اروپای مرکزی و شمالی گسترش دادندو آن را به روی فلز برنز یا مس هم به کار بردند. تزئین مینایی در این دوره بر روی قلاب کمربندها، دسته شمشیر، حمایل، کلاه خود و …. صورت می گرفت. این تکنیک حدود ده قرن در اطراف مدیترانه رواج داشت و در میان اقوام سلت (cetices) که در واقع اقوام باستانی اروپای غربی و مرکزی اند رواج داشته است. مینا کاری در فاصله ی قرن های چهار تا شش میلادی در خاور میانه و چین رواج داشت. و به ویژه توسط ایرانی ها ور وس ها برای جان بخشیدن به تمایلات مذهبی به کار می رفت.

هنرمندان بیزانس در فاصله ی قرن هشت تا دوازده سرآمد این هنر مذهبی شدند. این شکل جدید از هنر مینا در قرن دهم به غرب انتقال یافت و به عنوان هنر کلیسایی مورد توجه فراوان قرار گرفت. ظرافت و پیچیدگی کار این دوره به شدت بالا رفت. ابتدا طرح، طراحی، سپس طرح با نوارهای طلا ساخته و روی زمینه ی طلا منتقل می شد و سپس با استفاده از لوله های مویینه نازک و سرکج رنگ مینا با دقت و به طور یکنواخت داخل حفره ها انتقال یافت. پس از پخت رد کوره های زغالی آن را پرداخت و به صورت قاب عکس یا پوشش کتاب، صلیب و … می چسباندند. این سبک به تدریج در ایتالیاف اسپاینا، فرانسه، آلمان و … گسترش یافت. فرانسه بیش از همه این هنر را جذب کرد و هنوز هم موقعیت های برتری دارد.

کار بیزانسی ها ویژگی های خاصی داست ازجمله ساتفاده از فرم های چهارگوش به جای گرد و استفاده از مینای مات در این دوره هنر مینا بر روی اشیای مختلف به کار می رفت و طیف وسیعی چون اشیاء متبرکه اماکن مذهبی و اعتقادات مذهبی مثلاً صلیب ها، پلاک قبر و … و نیز یراق آلات لباس، یراق آلات حیوانات، ظروف و … را در بر می گیرد. در قرن یازدهم تکنیک حکاکی (bass- tille) در هنر مینا کاری توسط ایتالیایی ها ابداع شد. به این صورت که طرح روی زمینه ی حکاکی، گراور، یا کنده کار یمی شد، سپس میناهای شفاف در شیارهای باریک این طرح ها قرار می گرفتا در نهایت طرح از ÷شت لایه ی نازک مینا رویت می شد.

در قرن دوازدهم تئوفیلوس آلمانیف مراحل تکامل هنر میناکاری بیزانس را مدرن کرد. این هنر در آسیای شرقی نیز در اوایل قرن ۱۵ رواج یافت و مردم هند، چین، کرده، ژاپن به شکل وسیعی از آن استفاده کردند. این هنر در شرق آسیا در صنعت گسترش عقاید مذهبی بودایی و هندوئیسم قرار گرفت. اوج شکوفایی هنر میناکاری در جهان امروز نیز در شرق آسیا دیده می شود. چینی ها میناکاری حفره ای را در صنایع دستی خود به شدت رواج دادند. آن ها با تأسیس بزرگترین واحد تولید مینای حجره ای در پکن در سال ۱۹۵۶ آن را به صورت یک هنر بومی و رایج صادراتی در آوردند. هندی ها در میناکاری ابزارآلات نقره ای و طلایی به ویژه در قالب نقوش گل و پرنده و حیوان و طرح های هندسی پیشیده و ایجاد صحنه های بدیع میناکاری در رقابت با پکن قرار دارند. ایتالیایی ها احتمالاً روش حجره ای گلابتونی (braided- doisone) را ابداع کردند. در این تکنیک نوارهای سیمی را به هم تابیده و به شکل طناب درآورده و داخل حفره های طناب حاصل را از مینا پر می کردند. بدین ترتیب کلاف سیمی با ضخامت های مختلف با درخشندگی جواهر نشان ایجاد می شد. روس ها با اقتباس از این روش شویه ی خاص خود را در این رابطه به وجود آورند. بیزانسی ها در قرن چهاردهم میلادی تکنیک پنجره ای را ابداع کردند. در این روش طرح با سیم شکل داده می شد سپس طرح سیمی را روی صفحه ی نازک و نسوز میکا قرار می دادند. چشمه های طرح سیمی را با مینا پر و سپس پخت می دادند، با برداشتن صفحه ی زیرین، مینای داخل چهارچوب سیمی قرار می گرفت که رد نور بسیار پر تلالو بود. این شکل در مینا به دلیل شکنندگی مینا در داخل پنجره ها متداول نیست ولی در قرون چهارده تا شانزده بسیار رواج داشت.

جهت دریافت و خرید متن کامل مقاله و تحقیق و پایان نامه مربوطه بر روی گزینه خرید انتهای هر تحقیق و پروژه کلیک نمائید و پس از وارد نمودن مشخصات خود به درگاه بانک متصل شده که از طریق کلیه کارت های عضو شتاب قادر به پرداخت می باشید و بلافاصله بعد از پرداخت آنلاین به صورت خودکار  لینک دنلود مقاله و پایان نامه مربوطه فعال گردیده که قادر به دنلود فایل کامل آن می باشد .