عنوان :

مقاله بررسی تطبیقی انقلاب اسلامی ایران و انقلاب نیکاراگوئه

تعداد صفحات : ۳۲

نوع فایل : ورد و قابل ویرایش

چکیده

در این مقاله به بررسی تطبیقی انقلاب اسلامی ایران و انقلاب نیکاراگوئه از جنبه های گوناگون ارزش ها، رهبری، پیامدها و شیوه ها می پردازیم.

انقلابیان نیکاراگوا تنها راه مبارزه را در مبارزه نظامی می دیدند و در نهایت هم از همین شیوه به پیروزی رسیدند. اما شیوه مبارزه در انقلاب ایران، بر پایه علم و آگاهی و مهم تر اینکه بر پایه اعتقاد و ایمان استوار بود; شیوه تظاهرات غیرمسلّحانه با روحیه ای ایثارگرایانه و شهادت طلبانه و راه اندازی اعتصاب های عمومی در دستگاه های عمومی و حتی در پادگان های نظامی. راهی که انقلاب ایران برای مبارزه با استکبار فراروی انقلابیان سراسر جهان گذاشت، راهی نوین بود; راهی بود که نه تنها عامل انقلاب را به درون انسان ها حواله می داد، بلکه آن را با آرمانی ترین اهداف بشری گره می زد. چنین اهداف آرمانی نمی توانستند با هر شیوه مبارزه ای تحقق یابند. بی سبب نبود که به رغم آنکه گروه های مبارز زیادی ـ و در بیشتر موارد، با مبانی و شیوه های متعارض و متضاد ـ در راه نیل به انقلاب در حال تکاپو بودند، در نهایت، ناگزیر شدند از راه رهبری انقلاب ایران پی روی کنند; زیراهدفی که فراروی انقلاب بود، نمی توانست در قالب هر شیوه ای و با هر ابزار و سلاحی تحقق یابد.

واژه های کلیدی: انقلاب اسلامی ایران ، انقلاب نیکاراگوئه، ماهیت انقلاب، رهبری، شیوه مبارزه، قلمرو مبارزه

فهرست مطالب

بررسی تطبیقی انقلاب اسلامی ایران و انقلاب نیکاراگوئه    ۱
کلیاتی درباره نیکاراگوا    ۴
الف. معرفی    ۴
ب. روند استقلال    ۶
ج. بررسی تطبیقی وضعیت مردم نیکاراگوا در قبل و بعد از انقلاب    ۱۰
د. نقاط عطف مهم تاریخی قبل از انقلاب در نیکاراگوا    ۱۲
برخی از تفاوت های انقلاب نیکاراگوا و انقلاب اسلامی ایران    ۱۳
۱٫ ماهیت انقلاب    ۱۳
۲٫ رهبری    ۱۵
۳٫ شیوه مبارزه    ۱۶
۴٫ ابزار مبارزه    ۱۷
۵٫ ارزش های انقلاب    ۱۸
۶٫ قلمرو مبارزه    ۱۹
۷٫ تأثیرگذاری بر نهضت های آزادی بخش    ۲۱
۸٫ تأثیرگذاری بر واژه ها و مفاهیم سیاسی    ۲۴
منابع:    ۲۶

منابع

ـ تدا اسکاچ پل، دولت ها و انقلاب های اجتماعی، ترجمه سیدمجید روئین تن، تهران، سروش، ۱۳۷۶، ص ۲۳ـ۲۵٫

۲ـ محمّد شجاعیان، انقلاب اسلامی و رهیافت های فرهنگی، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۸۲، ص ۷۲ـ۹۵٫

۳ـ الگ ایگنایتو و جنریخ بوویک، نیکاراگوئه و رنج دیکتاتوری، ترجمه سیداحمد طاهری، تهران، مترجم، ۱۳۶۶، ص ۵ـ۶ (با تلخیص و تغییر).

۴ـ محمود طلوعی، فرهنگ جامع سیاسی، چ دوم، تهران، علم، ۱۳۷۷، ص ۸۸۷٫

۵ـ از سال ۱۸۵۱ م به عنوان پایتخت برگزیده شد.

۶ـ اورتگا از سال ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۰ م رهبری حکومتی انقلابی را به عهده داشت و در دوران حکومتش، با مخالفت نیروهای مسلّح «کنترا» ـ که از سوی آمریکا حمایت می شدند ـ دست به گریبان بود. وی از سوی دیگر در همین دوران، با مصادره دارایی های مردم، برای خود دشمنان دیرینه ای تراشید. در سال ۱۹۹۰ م بساط ساندینیست ها با شکست اورتگا در انتخابات ریاست جموری برچیده شد. (علیرضا عبادتی، «می گویند اگر بن لادن بود به اورتگا رأی می داد»، همشهری ماه، س ۱، ش ۹ (آذر ۱۳۸۰)، ص ۸۰٫)

۷ـ محمود طلوعی، پیشین، ص ۸۸۷٫

۸ـ داود صالحی، انقلاب در نیکاراگوا، تهران، سهروردی، ۱۳۶۴، ص ۲۸٫

۹ـ محمود طلوعی، پیشین، ص ۸۸۷٫

۱۰ـ همان، ص ۳۲و۳۳٫

۱۱ـ الگ ایگنایتو و جنریخ بوویک، پیشین، ص ۲۷و۲۸ / داود صالحی، پیشین، ص ۳۳و۳۴ (با تلخیص و تصرف).

۱۲ـ داود صالحی، پیشین، ص ۳۵ـ۳۷ (با تلخیص و تصرف).

بررسی تطبیقی انقلاب اسلامی ایران و انقلاب نیکاراگوئه

انقلاب اسلامی ایران، انقلابی است که برای بشر معاصر از جهات متفاوتی سؤال آفریده است. این انقلاب از یک سو، کاخ نظام ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی در ایران را فرو ریخته، و از سوی دیگر نظریه های علوم اجتماعی، بهویژه نظریه های مربوط به انقلاب ها را به چالش کشیده است. و از جانبی دیگر، بر خط سکولاریسم و عرفی گرایی، که بیش از دو قرن تلاش شده بود تا در ساحت اندیشه غرب ترسیم شود، خط بطلان کشیده است. علاوه بر این، در عصری که همگان متقاعد شده بودند که بشر معاصر برای رسیدن به کمال خود راهی جز راه غرب ندارد، راهی جدای از آن ترسیم نموده، و این همه باعث شده است تا حجم قابل توجهی از کتاب ها، پایان نامه ها، مقالات، سخنرانی ها، کنگره ها، اخبار و فیلم هایی در سراسر جهان معاصر به تفسیر و تبیین این پدیده سیاسی ـ اجتماعی اختصاص یابد.

از زاویه ای دیگر، شرایط تاریخی که انقلاب اسلامی در ظرف آن تحقق یافته، شرایطی است که نظریه پردازان اجتماعی غرب، از جوانب گوناگون، خود را بحران زده احساس می کنند. آن ها پیش از تحقق انقلاب اسلامی ـ که به تعبیر اسکاچ پل در قالب و چارچوب یکی از چهار دسته مارکسیستی، روان شناختی توده ای، ارزشی و تنازع سیاسی می اندیشیدند۱ ـ سه مرحله نظری را در تحلیل انقلاب ها تجربه کرده بودند:

در گام نخست (۱۹۰۰ـ۱۹۴۰ م)، کسانی مثل لوبون، الوود، سوروکین، ادوارز، پتی و برینتون شیوه ای توصیفی برای تحلیل انقلاب ها به کار گرفتند و نیز به بیان برخی از نشانه های وضعیت انقلابی پرداختند. در گام دوم (۱۹۴۰ـ۱۹۷۰ م)، کسانی مثل دیویس، گار، جانسون، اسملسر، هانتینگتون و تیلی، به شکلی کاملا تحلیلی، از نظریه های گوناگون روان شناختی، جامعه شناختی و سیاسی برای تحلیل انقلاب ها استفاده کردند. در گام سوم (دهه ۱۹۷۰)، کسانی مثل پایژ، آیزنشات، تریم برگر و اسکاچ پل تلاش کردند تا در همان قالب های گام دوم به نقد آن ها بپردازند. البته رویکرد اصلی این نظریه پردازان رویکردی ساختاری بود. اهداف ساختارها و نیز ساختار رؤسا، نخبگان، نیروهای مسلّح و بین المللی از عمده موارد مورد غفلت نظریه پردازان گام دوم بود که در گام سوم، به آن ها توجه شایان شد.۲

به رغم همه تلاش ها، در دهه ۷۰ قرن بیستم (یعنی در شرایط تاریخی تحقق انقلاب اسلامی)، در جهان سوم، به ویژه، در آمریکای لاتین و آسیا، انقلاباتی صورت گرفتند که نظریه های پیشین انقلاب ها چندان در تحلیل آن ها کفایت نمی کردند. این بحران نظری، که نظریه پردازان غرب در تحلیل انقلاب ها بدان گرفتار شده بودند، ناگزیر آن ها را به حوزه چهارمی از ساحت نظریه پردازی سوق داد. در این حوزه ـ که مشهور به مطالعات فرهنگی انقلاب هاست و بیشتر با نام جان فوران شدت یافته ـ تلاش شده است تا در تحلیل انقلاب ها، روی برخی مؤلّفه های عمدتاً فرهنگی (از جمله فرهنگ، ایدئولوژی و مذهب)، که در گام سوم مورد غفلت قرار گرفته بودند، تأکید گردد. نوع نظریاتی که در این مرحله، بهویژه در تحلیل انقلاب های جهان سومی از جمله انقلاب های نیکاراگوا (NICARAGUA) و ایران، مطرح گردیده اند، نظریاتی با محوریت «فرهنگ» می باشند. همین خصیصه فرهنگی بودن انقلاب های این دوره باعث شده است تا نظریه پردازان غرب به خود اجازه دهند تا انقلاب ایران را در کنار سایر انقلاب ها و با همان شیوه ها مورد مطالعه قرار دهند و برای همه آن ها تا حد زیادی یک سلسله علل مشترک و یکسان معرفی کنند.

نوشته حاضر ضمن ارائه گزارش اجمالی و مختصر سیر تاریخی تحولات منجر به انقلاب نیکاراگوا، تلاش می کند تا به تفاوت های این دو انقلاب از جنبه های گوناگون ارزش ها، رهبری، پیامدها و شیوه ها بپردازد. دغدغه و هدف اصلی نگارش این نوشته، تنبّه دادن به اشتباهی است که نظریه پردازان انقلاب ها در غرب در مرحله چهارم نظریه پردازی خود بدان گرفتار شده اند.

کلیاتی درباره نیکاراگوا

الف. معرفی

موقعیت جغرافیایی ـ انسانی: «نیکاراگوا» کشوری است در قسمت میانی آمریکای مرکزی که از شمال، به کشور «هندوراس» و از جنوب، به کشور «کاستاریکا» و از شرق، به دریای «کارائیب» و از غرب، به خلیج «فونسکا» (متصل به اقیانوس آرام)، محدود می باشد. این کشور دارای مساحتی با ۹۰۰/۱۴۷ کیلومتر مربع، قریب به ۵ میلیون نفر جمعیت می باشد که ۷۵ درصد آن ها دارای مذهب کاتولیک و ۲۵ درصد آن ها دارای مذهب «پروتستان» می باشند،۳ هرچند برخی دیگر از منابع تعداد پیروان مذهب کاتولیک را ۹۵ درصد نوشته اند.۴ بیشتر جمعیت این کشور را اسپانیایی های مهاجر و سرخپوستان بومی ـ که اصطلاحاً «متیزو» (MEATIZO) خوانده می شوند ـ تشکیل می دهند.

جهت دریافت و خرید متن کامل مقاله و تحقیق و پایان نامه مربوطه بر روی گزینه خرید انتهای هر تحقیق و پروژه کلیک نمائید و پس از وارد نمودن مشخصات خود به درگاه بانک متصل شده که از طریق کلیه کارت های عضو شتاب قادر به پرداخت می باشید و بلافاصله بعد از پرداخت آنلاین به صورت خودکار  لینک دنلود مقاله و پایان نامه مربوطه فعال گردیده که قادر به دنلود فایل کامل آن می باشد .